2016 was een jaar waarin gevestigde partijen en politieke nieuwkomers lijnrecht tegenover elkaar kwamen te staan.
Ook Nederland is verdeeld over zaken als immigratie, de Europese Unie en directe democratie.
In de aanloop naar de verkiezingen zullen politieke nieuwkomer Thierry Baudet (Forum voor Democratie) en Stientje van Veldhoven (D66) om de week met elkaar in debat gaan over een specifiek onderwerp. Deze week schrijft Baudet over een repliek op Van Veldhovens column over het klimaat.
Lees hier de eerder verschenen columns.
Het klimaat verandert – dat is zeker. In de 17de eeuw was het in Europa een stuk kouder dan nu, daarvan getuigen de schitterende wintergezichten van schilders als Avercamp en Heeremans.
In de Middeleeuwen was het juist weer wat warmer – zodat er wijn kon worden verbouwd in Noord-Engeland. Wordt deze natuurlijke cyclus van koude en warme eeuwen nu beslissend verstoord door de menselijke uitstoot van CO2?
Zal de zeespiegel dramatisch gaan stijgen, komt er een nieuwe zondvloed, waarin onze Prometheïsche schuld door natuurkrachten wordt afgestraft?
Een psycholoog zou de huidige zelfkastijding op z’n minst opmerkelijk vinden en eens goed doorvragen waar dat schuldcomplex van de Westerse mens toch vandaan komt.
Als politicus neem ik een andere positie in – en ga op zoek naar argumenten die beide kanten van het loopgravendebat over klimaat en de menselijke invloed daarop zouden kunnen aanspreken.
Parijs kost vooral veel geld
In de eerste plaats, is de tot nu toe gekozen aanpak verstandig? Is het klimaatakkoord van Parijs (2015), waar Donald Trump vanaf wil, de juiste stap voorwaarts? Het lijkt vooral veel geld te kosten.
Is het niet beter om ons te focussen op investeringen in innovatie zonder obsessief met uitstootbeperking bezig te zijn? Als we dat doen, houden we veel meer over om te zorgen dat we in de toekomst kunnen beschikken over technologie waarmee op betaalbare wijze de energietransitie kan plaatsvinden.
De ‘klimaatmaatregelen’ uit het akkoord van Parijs kosten (volgens schattingen van de Deense milieueconoom Bjorn Lomborg) tussen de 1.000 en 2.000 miljard dollar per jaar.
Ze kosten dus enorm veel economische groei. Daarmee is ‘groene groei’ dus een mythe. Groene banen, ze bestaan alleen bij de gratie van subsidies: en elke groene ‘baan’ gaat dus ten koste van banen elders in de economie.
Weinig productie
Van Veldhoven pocht dat zonne-energie in de VS voor meer banen zorgt dan olie, kolen en gas bij elkaar. Wat ze er niet bij vertelt is dat zonne-energie minder dan 1 procent bijdraagt aan de totale Amerikaanse elektriciteitsproductie.
Steenkool en gas nemen nog altijd meer dan 60 procent van de elektriciteitsproductie voor hun rekening. Waarvoor minder arbeidskrachten nodig zijn! Meer duurzame banen wil dus ook hier vooral zeggen: veel minder andere banen en dus ook minder geld voor daadwerkelijke innovatie.
In Nederland gaan we naar schatting een kleine honderd miljard euro uitgeven aan het Energieakkoord. Dat doen we omdat Nederland een Europese doelstelling naleeft om 14 procent duurzame energie te gebruiken in 2020. Maar waarom is die doelstelling ooit afgesproken? Gaat het ons nu om klimaat en CO2 of om duurzame energie?
Duurzame energie is een extreem dure manier om CO2 te reduceren. En passant is besloten dat kernenergie niet ‘duurzaam’ zou zijn, terwijl er zeer weinig CO2 bij vrijkomt. Die route is daardoor nagenoeg onbespreekbaar geworden terwijl juist daar, bij de vierde generatie kernenergie, economische kansen liggen voor Nederland.
Twijfelachtige klimaatmodellen
In reactie op de Urgenda-klimaatzaak – waarin de rechter besliste dat Nederland niet 17 procent maar 25 procent CO2 moet reduceren in 2020 – liet de Nederlandse staat weten dat de 8 procent extra CO2-reductie die met de uitspraak gemoeid is, neerkomt op 0,000045 graden Celsius minder opwarming in 2100. Ja, u leest het goed: 45 miljoenste graad minder opwarming in 2100.
Nog los van de twijfelachtigheid van de hierbij gebruikte klimaatmodellen (want tot nu toe kwamen alarmistische voorspellingen niet uit): dit is pure symboolpolitiek.
Hele carrières zijn erop gebouwd, banencircuits draaien erop en het bestaan van GroenLinks en D66 is ervan afhankelijk. Ten koste van bijna 100 miljard euro, ofwel ruim 20.000 euro per gezin.
Achteloos
De rekening van al deze groene plannetjes, al die feelgood van de ‘apptivisten’ met hun opgestroopte mouwen? Die betalen de ondernemers, de MKB'ers, de ZZP'ers van Nederland. Minister Kamp rept van een ‘breed draagvlak in de Kamer en onder de bevolking’, maar heeft de burger nooit verteld wat het zal gaan kosten.
Toen de Algemene Rekenkamer in 2015 constateerde dat Nederland de Europese doelstelling van 14 procent niet zou gaan halen en dat de kosten zouden oplopen tot 70 miljard euro, merkte Van Veldhoven op dat de minister zichzelf structureel ‘te rijk’ rekent.
Ze doelde op het niet halen van duurzame doelen. Het kolossale bedrag van 70 miljard euro – die moest worden opgebracht door de Nederlandse bevolking – werd achteloos ter kennisgeving aangenomen.